Michał Figurski

Jeśli chodzi o moją kolekcję, to na pierwszym miejscu z pewnością będzie płyta, bez której nie byłbym tym, kim jestem: „Abbey Road” Beatlesów, brytyjski first press. Jest to album, która bardzo kojarzy mi się z moim domem i dzieciństwem. Oczywiście mam ją do tej pory. Uważam, że to najlepsza płyta Beatlesów i najlepsza rockowa płyta wszech czasów.

Druga płyta również pochodzi z kolekcji Ojca. Jest to oryginalny "Elvis’ Golden Records" z 1958 roku. Twarz Elvisa uśmiechająca się do mnie z tej okładki też stanowi ważne wspomnienie z dzieciństwa. Jest dla mnie tym samym, co dla niektórych stanowi kadr ulubionej kreskówki czy smak babcinej szarlotki.

Te dwie płyty z pewnością postawiłbym na pierwszym miejscu.

Kolejną ważną dla mnie pozycją jest pierwsza płyta Oddziału Zamkniętego z 1983 roku. Uważam ją za najlepszy polski rockowy album.

Chyba w drugiej klasie podstawówki wraz z moim przyjacielem kupiliśmy tę samą płytę, właśnie Oddział Zamknięty. Później pojawił się Maanam, Lombard, Bajm, Republika, Lady Pank. Oddział, ze swoim turbo rasowym brzmieniem, skierował mnie na muzykę rockową mocniejszą niż Beatelsi. Dziś może nie słuchałbym Metalliki i AC/DC gdyby nie ta właśnie płyta. „Ten WaSz Świat” to hymn mojej wczesnej młodości.

Kolejną płytę, bardzo dla mnie ważną, dostałem do posłuchania w liceum od kolegi z klasy. Byliśmy wtedy w drugiej klasie i zawsze wymienialiśmy się różnymi kapelami. Tak się jakoś złożyło, że tego tytułu nigdy nie miałem w swojej kolekcji (mam na myśli formę winylową), ale ostatnio nadrobiłem braki. Właśnie na nią czekam, dojdzie lada moment. Amerykański first press to rarytas.

Mam taką własną tradycję, że tą właśnie płytą „rozdziewiczam” każdy odtwarzacz muzyczny, który kupuję, a konkretnie utworem „Three Days”. Do tej pory miałem ją na CD. Jestem wielkim fanem Perry Farella.

Ta piosenka jest dla mnie najbardziej niepowtarzalną symfonią rockową. Nikt wcześniej nie dokonał czegoś takiego na wokalu, gitarze, perkusji i basie. Ten numer ma w sobie to coś – coś niepowtarzalnego i absolutnie niewytłumaczalnego. Kto tego nie rozumie pewnie zawsze słuchał jej za cicho. Nawet mówiąc o niej mam gęsią skórkę. To właśnie dzięki tej piosence ta płyta jest jedną z moich najważniejszych. No i jeszcze dzięki okładce - zdecydowanie najpiękniejszej, jaką w życiu widziałem. Jest w tej płycie coś magicznego, osobistego. Dlatego zdecydowanie stawiam ją w mojej pierwszej piątce.

Tej płyty bardzo długo szukałem. Ciężko było ją znaleźć w dobrym stanie. Ona też kiedyś wywróciła moje życie do góry nogami i strasznie mocno mnie ukształtowała – nie tylko muzycznie, ale również pod względem charakteru. Została wydana w Polsce w 1985 i było to pierwsze, oficjalne, niezależne wydawnictwo i pierwszy w moim życiu krzyk sprzeciwu.

Znalazły się tu m.in. Dezerter, Siekiera, Abaddon, Izrael... Tę punkowo-reggae’ową składankę usłyszałem pierwszy raz u mojego kolegi, Wojtka Kotkowicza, w piątej klasie podstawówki. Pamiętam, że bardzo długo nie mogłem się otrząsnąć po jej wysłuchaniu. W ten sposób, w latach osiemdziesiątych, wpadłem po uszy w punk rocka. Założyłem nawet własny zespół.

Wcześniej słuchałem Beatlesów, Presleya, Michaela Jacksona, Madonny. I nagle - w tak młodym wieku - usłyszałem o matkach, które mordują swoje dzieci, robocie gwałcącym krokodyla i płonącym Babilonie. To był literalny szok! Od tamtej pory postanowiłem zostać nonkonformistą i zacząłem inaczej patrzeć na rzeczywistość. Ta anarchia, którą wtedy nasiąkłem, już do tej pory została mi pod skórą. Kiedy wreszcie ją dopadłem, postanowiłem odtworzyć całą kolekcję moich punkowych płyt na winylu.

Ciągle jestem w niej zakochany. Jest dla mnie absolutnym skarbem. A przez to, że jest trudniej dostępna, jest dla mnie jeszcze cenniejsza.